Wilhelmus van Nassouwe

Wilhelmus van Nassouwe,
ben ick van Duytschen bloet.
Den Vaderlandt ghetrouwe,
blyf ick tot inden doot,
een prince van Orangien,
ben ick vrij onverveert.
Den Coninck van Hispaengien,
heb ick altijt gheëert.

In Godes vreed te leven,
heb ick altijt betracht.
Daerom ben ick verdreven,
om landt om luyd ghebracht,
maer Godt sal my regeren,
als een goet instrument.
Dat ick sal wederkeeren,
in mijnen Regiment.

Lydt u, mijn ondersaten,
die oprecht zijn van aert.
Godt sal u niet verlaten,
al zijt ghy nu beswaert.
Die vroom begheert te leven,
bidt Godt nacht ende dach,
dat Hy my cracht wil gheven,
dat ick u helpen mach.

Lyf en goedt altesamen,
heb ick u niet verschoont.
Mijn broeders, hooch van namen,
hebbent u oock vertoont.
Graef Adolff is ghebleven,
in Vrieslandt in den slach.
Sijn siel in 't eewich leven,
verwacht den jongsten dach.

Edel en Hooch gheboren,
van Keyserlicken stam,
een vorst des rijks vercoren,
als een vroom Christen man,
voor Godes woordt ghepreesen,
heb ick vrij onversaecht,
als een helt sonder vreesen,
mijn edel bloedt ghewaecht.

Myn schilt ende betrouwen,
syt ghij, o Godt, mijn Heer!
Op u soo wil ick bouwen,
verlaet my nimmermeer!
Dat ick doch vroom mach blijven,
U dienaer taller stondt,
die tyranny verdrijven,
die mij mijn hert doorwondt.

Van al, die my beswaren,
end’ mijn vervolgers zijn,
mijn Godt, wilt doch bewaren,
den trouwen dienaer dijn.
Dat sy my niet verrasschen,
in haren boosen moet,
haer handen niet en wasschen,
in mijn onschuldich bloet.

Als Davidt moeste vluchten,
voor Saul den tyran,
soo heb ick moeten suchten,
met menich edelman.
Maer Godt heeft hem verheven,
verlost uit alder noot,
een coninckrijck ghegheven,
in Israel seer groot.

Nae tsuer sal ik ontfanghen,
Van Godt, mijn Heer, dat soet,
daerna soo doet verlanghen,
mijn vorstelijck ghemoet.
Dat is, dat ick mach streven,
met eeren in dat veldt,
een eeuwich rijk verwerven,
als een ghetrouwe helt.

Niets doet my meer erbarmen,
in mijnen wederspoet,
dan dat men siet verarmen,
des conincks landen goedt.
Dat u de Spaengiaerts crencken,
o, edel Neerlandt soet!
Als ick daeraen gedenke,
mijn edel hert dat bloet.

Als een prins opgheseten,
met mijnes heyres cracht,
van den tyran vermeten,
heb ick den slach verwacht,
die, by Maestricht ghewelt,
bevreesde mijn ghewelt,
mijn ruyters sach men draven,
seer moedich door dat velt.

Soo het den wil des Heeren,
op dien tijd had gheweest.
Had ick gheern willen keeren,
van u dit swaer tempeest.
Maer de Heer van hier boven,
die alle dinck regeert,
die men altijt moet loven
en heeftet niet begheert.

Seer Christlick was ghedreven,
mijn princelick ghemoet.
Stantvastich is ghebleven,
mijn hert in teghenspoet.
Den Heer heb ick ghebeden,
van mijnes herten gront,
dat hy mijn saeck wil reden,
mijn onschuld doen oircont.

Oorlof, mijn arme schapen,
die zijt in grooten noot,
u herder zal niet slapen,
al zijt ghij nu verstroit!
Tot Godt wilt u begheven,
Sijn heylsaem Woort neemtaen,
als vrome Christen leven,
't sal hier haest zijn ghedaen.

Voor Godt wil ick belijden
en Sijner grooter macht,
dat ick tot gheenen tijden,
den coninck heb veracht.
Dan dat ick Godt den Heere,
der Hoochster Majesteyt,
heb moeten obedieren
in der gherechticheyt.